دانلود آهنگ جدید احمد شاملو وطن
(بگذارید این وطن دوباره وطن شود)
با شعری از لَنگستُن هیوز به ترجمه یِ حسن فیاد و احمد شاملو با صدای احمد شاملو
بگذارید این وطن دوباره وطن شود
بگذارید دوباره همان رویأیی شود که بود .
بگذارید پیشاهنگِ دشت شود
و در آن جا که آزاد است منزلگاهی بجوید .
( این وطن هرگز برای من نبود . )
بگذارید این وطن رویایی باشد که رویأپروران در رویای خویش داشته اند .
بگذارید سرزمینِ بزرگ و پرتوان ِ عشق شود
سرزمینی که در آن ، نه شاهان بتوانند بی اعتنایی نشان دهند
نه ستمگران اسباب چینی کنند
تا هر انسانی را ، آن که برتر از اوست از پا درآورد .
( این وطن هرگز برای من وطن نبود . )
آه ، بگذارید سرزمین من سرزمینی شود که در آن ، آزادی را
با تاج ِ گل ساختگی ِ وطن پرستی نمی آرایند .
اما فرصت و امکان ِ واقعی برای همه کس هست ، زندگی آزاد است
و برابری در هوایی است که استنشاق می کنیم .
( در این “سرزمین ِآزادگان” برای من هرگز
نه برابری در کار بوده است نه آزادی . )
بگو ، تو کیستی که زیر ِ لب در تاریکی زمزمه می کنی ؟
کیستی تو که حجابت تا ستارگان فراگستر می شود ؟
: سفید پوستی بینوایم که فریبم داده به دورم افکنده اند ،
سیاه پوستی هستم که داغ ِ بردگی بر تن دارم ،
سرخپوستی هستم رانده از سرزمین خویش ،
مهاجری هستم چنگ افکنده به امیدی که دل در آن بسته ام
اما چیزی جز همان تمهید ِ لعنتی ِ دیرین ، به نصیب نبرده ام
که سگ سگ را می دَرَد و توانا ناتوان را لگدمال می کند .
من جوانی هستم سرشار از امید و اقتدار ، که گرفتار آمده ام
در زنجیره یِ بی پایان ِ دیرینه سال ِ سود ، قدرت ، استفاده ،
قاپیدن ِ زمین ، قاپیدن ِ زر ،
قاپیدن ِ شیوه های برآوردن ِ نیاز ،
کار ِ انسان ها ، مزد ِ آنان ،
و تصاحب ِ همه چیزی به فرمان ِ آز و طَمَع .
من کشاورزم – بنده یِ خاک – کارگرم ، زرخرید ِ ماشین .
سیاهپوستم ، خدمتگزار شما همه .
من مَردُمم : نگران ، گرسنه ، شوربخت ،
که با وجود ِ آن رویأ ، هنوز امروز محتاج ِ کفی نانَم .
هنوز امروز درمانده ام . آه ، ای پیشاهنگان !
من آن انسانم که هرگز نتوانسته است گامی به پیش بردارد ،
بینواترین کارگری که سال هاست دست به دست می گردد .
با این همه من همان کَسَم که در دنیای ِ کُهن
در آن حال که هنوز رعیت ِ شاهان بودیم
بنیادی ترین آرزوهامان را در رویأیِ خود پروردم ،
رویایی با آن مایه قدرت ، بدان حد جسورانه و چنان راستین
که جسارت ِ پُرتوان ِ آن هنوز سرود می خواند
در هر آجر و هر سنگ و در هر شیار ِ شخمی که این وطن را
سرزمینی کرده که هم اکنون هست .
آه ، من انسانی هستم که سراسر ِ دریاهای ِ نخستین را
به جست و جویِ آنچه می خواستم خانه ام باشد در نوشتم
من همان کَسَم که کرانه های تاریکِ ایرلند و دشت های لِهِستان
و جلگه های ِ سرسبز ِ انگلستان را پسِ پشت نهادم
از سواحلِ سیاه ِ آفریقای سیاه برکنده شدم
و ـ آمدم تا “سرزمین آزادگان” را بنیان بگذارم .
آزادگان ؟
یک رویأ – رویأیی که فرامی خواندم هنوز امّا .
آه ، بگذارید این وطن بار دیگر وطن شود
– سرزمینی که هنوز آنچه می بایست بشود نشده است
و باید بشود ! –
سرزمینی که در آن هر انسانی آزاد باشد .
سرزمینی که از آنِ من است .
– از آن ِ بینوایان ، سرخپوستان ، سیاهان ، من
که این وطن را وطن کرده اند .
که خون و عرق ِ جبین شان ، درد و ایمان شان ،
در ریخته گری های دست هاشان ، و در زیرِ باران خیش هاشان
بارِ دیگر باید رویأیِ پُرتوانِ ما را باز گرداند .
آری ، هر ناسزایی را که به دل دارید نثار من کنید
پولاد ِ آزادی زنگار ندارد .
آز آن کسان که زالووار به حیاتِ مردم چسبیده اند
ما می باید سرزمینمان را بار دیگر باز پس بستانیم .
آه ، آری
آشکارا می گویم ،
این وطن برای من هر گز وطن نبود
با وصفِ این ، سوگند یاد می کنم که وطن من ، خواهد بود !
رویأیِ آن
همچون بذری جاودانه
در اعماق ِ جان ِ من نهفته است .
ما مردم می باید
سرزمین مان ، معادن مان ، گیاهان مان ، رودخانه هامان ،
کوهستان ها و دشت های بی پایانِ مان را آزاد کنیم :
همه جا ، سراسرِ گستره یِ این ایالتِ سرسبزِ بزرگ را
و بارِ دیگر وطن را بسازیم .